ကမၻာပ်က္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ

ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ညစ္ေနသည္။ သူ႔ထံ တဖဲြဖဲြ ေရာက္ေနေသာ ေထာက္လွမ္းေရး တပ္ဖဲြ႔တုိ႔၏ အစီရင္ခံစာမ်ား၊ ကမၻာအရပ္ရပ္ရိွ ျမန္မာသံ႐ုံးတုိ႔က ပုိ႔လာသည့္ ထိပ္တန္း လွ်ဳိ႕၀ွက္ သတင္းလႊာမ်ားတြင္ ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္၌ ကမၻာပ်က္မည္ဟု သတင္း အတိအက် ရေၾကာင္း ေရးထားၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။

ထုံးစံအတုိင္း သူ၏ အခါေပး ေဗဒင္ဆရာ၊ နကၡေဗဒပညာရွင္မ်ားကုိ ဖုန္းဆက္ၿပီး ကမၻာပ်က္မည္ဟု သတင္းရေၾကာင္း၊ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ ပ်က္မည္ ဆုိသည္ကုိ သိလုိေၾကာင္း ေမးလုိက္သည္။ သူ၏ အခါေပး ဆရာႀကီးမ်ားလည္း ခ်က္ခ်င္း အလုပ္႐ႈပ္သြားၿပီး ကမန္းကတန္း တြက္ခ်က္ၾကရေလသည္။

ဆရာႀကီးမ်ားထံမွ တြက္ခ်က္ ခန္႔မွန္းမႈမ်ား ေရာက္လာေသာအခါ တြက္ခ်က္မႈ အားလုံးက တူေနၾက၏။ ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္၊ ၁၂ လပုိင္း၊ ၁၂ ရက္ေန႔၊ ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီတိတိတြင္ ကမၻာပ်က္မည္ ဟူသတည္း။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ညစ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ စိတ္ညစ္သျဖင့္ အိပ္ေရးပ်က္၊ အစားအေသာက္ ပ်က္သည့္ ၁၂ ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ ေျမးေတာ္ေမာင္ ေမ်ာက္မူးလဲက သူ႔ထံ ေရာက္လာသည္။ ခ်စ္လွစြာေသာ သူ၏ ဘုိးအတြက္ အႀကံေကာင္းတခု ေပးေလသည္။

ေမ်ာက္မူးလဲ။ ။ ယုိးဒယားမွာ ဘုိးဘုိးႀကီး အတိတ္ေမ့သြားတုန္းက ျပန္သတိရလာေအာင္ လုပ္တ့ဲနည္း ေပးတ့ဲသူကုိ မွတ္မိလား။

ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ အတိတ္ေမ့ပါတယ္ ဆုိမွ ငါ ဘယ္မွတ္မိမလဲကြ။ သူ ဘယ္သူလည္း၊ မင္းတုိ႔အဘြား ကိြဳင္ကိြဳင္လား။

ေမ်ာက္မူးလဲ။ ။ ဟုတ္ပါဘူး။ အဘြားႀကီးက ဘာမွ မသိပါဘူး။ ယုိးဒယား ေရာက္ေနတ့ဲ အဲဒီပုဂၢဳိလ္က အရမ္း အစြမ္းထက္တာ။ သူ႔မွာ အုိင္ဒီယာ အလန္းစားေတြ အမ်ားႀကီး ရိွပုံရတယ္။ သူ႔ကုိ ေမးၾကည့္ပါလား။ ကမၻာပ်က္ရင္ ဘယ္လုိ အသက္ဆက္ရွင္မလဲ ဆုိတာ သူသိမွာေပါ့။

ဤသုိ႔ျဖင့္ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးက ခ်င္းမုိင္ ႐ုကၡစုိးကုိ ေနျပည္ေတာ္သုိ႔ ဖိတ္ေခၚၿပီး သူ႔အား ကူညီ ေစာင္မရန္ အပူကပ္ေလသည္။ ကမၻာပ်က္မည္ဟု ယုံၾကည္ေနသည့္ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးကုိ ႏွစ္သိမ့္ရန္ ႐ုကၡစုိးႀကီး ေနျပည္ေတာ္သုိ႔ ေရာက္သြားေလသည္။

ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ ဦး႐ုကၡစုိးေရ … ကမၻာပ်က္ေတာ့မယ္ တ့ဲ၊ ဘယ္လုိ လုပ္ၾကမလဲ။ က်ဳပ္ရဲ႕ ေဗဒင္ဆရာေတြကလည္း ေျပာတယ္ ယၾတာေခ်လည္း မရဘူး၊ ပ်က္မွာပဲ … တ့ဲ။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဒါက ဒီလုိရိွတယ္ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးရဲ႕။ ေျမာက္အေမရိကတုိက္ မာယာလူမ်ဳိးေတြက … …

ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ အဲဒီ မာယာလူမ်ဳိးေတြအေၾကာင္း က်ဳပ္ အကုန္သိၿပီးၿပီ။ သူတုိ႔ရဲ႕ ျပကၡဒိန္က ေနာက္ ၃ ႏွစ္ဆုိ ကုန္ၿပီ … တ့ဲ။ ကမၻာလည္း ပ်က္ၿပီ … တ့ဲ၊ ကဲ … ဒါထက္ ေသခ်ာတာ ဘာရိွဦးမလဲ။

႐ုကၡစိုး။ ။ နာဆာ လုိ႔ ေခၚတ့ဲ အေမရိကန္ အာကာသသိပၸံ ေလ့လာေရး အဖြဲ႔ႀကီးကလည္း အဲဒီသတင္း မွားတယ္လုိ႔ ေျပာထားတယ္ေနာ္။

ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ အေမရိကန္ေတြ ေျပာတုိင္း လက္ခံရမွာလား၊ ခက္လုိက္ပါဘိ ဦး႐ုကၡစုိးရယ္။ ကမၻာက ပ်က္ဖုိ႔ ၃ ႏွစ္ပဲ လုိေတာ့တာေနာ္။ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ႐ုိက္ထားတာ ကြက္ကြက္ ကြင္းကြင္းပဲ တ့ဲ၊ သူတုိ႔ အေမႀကီးကားက ကာလီဖုိးနီးယား ျပည္နယ္ႀကီးေတာင္ ေရထဲကုိ ျမွဳပ္သြားတာတ့ဲ။

႐ုကၡစိုး။ ။ အင္း … ဒီေလာက္ေတာင္ ကမၻာပ်က္မယ္ ဆုိတာကုိ ယုံေနရင္လည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ လႊတ္ေပးလုိက္ေပါ့။ ဒါဆုိ နာမည္ေကာင္း ရမယ္ေလ။

ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ ကမၻာကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ပ်က္မွာ။ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိေတာ့ လႊတ္ေပးလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ မျဖစ္လုိ႔ ေထာင္ေတာင္ ၃ ႏွစ္ ခ်ထားတာ မေတြ႔ဘူးလား။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဟ … ကမၻာပ်က္မယ္ဆုိ လႊတ္ေပးရမွာေပါ့။

ဦး႐ုကၡစိုး၏ စကားေၾကာင့္ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး ေဒါသ အေခ်ာင္းလုိက္ ထြက္သြား၏။ နဖူးေၾကာမ်ား ေထာင္လာ၏။ ဦး႐ုကၡစိုးကုိ မ်က္ေစာင္းထုိးလုိက္ေလသည္။ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးက ဒ႑ာရီထဲမွ နဂါးမင္း မဟုတ္ေသာေၾကာင့္သာ ဦး႐ုကၡစိုး မီးေတာက္ေလာင္မသြားျခင္း ျဖစ္၏။

ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ ကမၻာပ်က္ဖုိ႔ ၃ ႏွစ္ လုိေသးလုိ႔ သူ႔ကုိ ေထာင္ ၃ ႏွစ္ပဲ ခ်ထားတာေပါ့။ ၅ ႏွစ္လုိမယ္ ဆုိရင္ ၅ ႏွစ္ ခ်မွာေပါ့။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဟုိက္ … ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ၁ ႏွစ္ခဲြပဲ ခ်ထားတာ မဟုတ္ဘူးလား။ ၁ ႏွစ္ခဲြ ေလွ်ာ့ၿပီးၿပီဆုိ။

ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ ခင္ဗ်ားႀကီးက လည္မလုိလုိနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ တုံးေသးတာပဲ။ က်ဳပ္ရဲ႕ ေၾကညာခ်က္ကုိ ေသခ်ာ ျပန္ဖတ္လုိက္ဦး၊ ၁ ႏွစ္ခဲြ ေလွ်ာ့တယ္ သုိ႔ေသာ္ စည္းကမ္းရိွရိွ ေနရမယ္၊ ရင့္က်က္ရမယ္ ဆုိတ့ဲ ျခြင္းခ်က္ေတြနဲ႔ ခ်ည္ထားတာ မေတြ႔ဘူးလား။

႐ုကၡစိုး။ ။ ေၾသာ္ … ဟုတ္ေပသားပဲ။

ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ ခင္ဗ်ားႀကီး က်ဳပ္ကုိ စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းဖုိ႔ မစဥ္းစားနဲ႔။ ကမၻာပ်က္ေတာ့မယ္ တ့ဲ၊ လုပ္စမ္းပါဦး၊ ခင္ဗ်ားကုိ သစ္ပင္ ေလးငါးပင္ မကဘူး၊ သစ္ေတာႀကိဳး၀ုိင္း ေလးငါးခု ေပးပါ့မယ္။

ကမၻာပ်က္ေတာ့မည္ဟု ေျပာၿပီး သစ္ေတာႀကိဳး၀ုိင္းမ်ား လက္ညွဳိးထုိးေပးမည္ ဆုိသျဖင့္ ဦး႐ုကၡစိုး စိတ္ညစ္သြားသည္။

႐ုကၡစိုး။ ။ ကမၻာပ်က္ၿပီဆုိမွ ဒီသစ္ပင္ေတြမွာ ေနလုိ႔ ဘယ္ရေတာ့မွာလဲ။

ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ စဥ္းစားဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားႀကီးမွာ အုိင္ဒီယာ ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ ရိွတတ္တယ္ ဆုိလုိ႔ က်ဳပ္ေျမးကေတာ့ အင္မတန္ အထင္ႀကီးေနတာ။

႐ုကၡစိုး။ ။ ကမၻာပ်က္မယ့္ အခ်ိန္မွာ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးက ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ။

ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ က်ဳပ္လား … က်ဳပ္က ကမၻာပ်က္တ့ဲအခ်ိန္မွာ အသက္ မေသခ်င္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ အာဏာလည္း ဆက္ၿပီး ကုိင္ထားခ်င္ေသးတယ္။

ဦး႐ုကၡစိုးလည္း အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ညစ္သြားသည္။ ကမၻာပ်က္မည္ဆုိသည့္ သတင္းမွားမ်ားေၾကာင့္ ပ်ာယာခပ္ေနသည့္ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးအတြက္ ႏွစ္သိမ့္ ေဆြးေႏြး ပညာေပးရမည့္ နည္းလမ္းမ်ား အမွန္တကယ္ လုိအပ္သည္ဟုလည္း ေတြးေနမိသည္။

ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ စဥ္းစားစမ္းပါ။ ခင္ဗ်ားႀကီးကုိ က်ဳပ္က ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ ေပးမွာပါ။

႐ုကၡစိုး။ ။ နည္းလမ္းတခုေတာ့ ရိွတယ္၊ အဲဒါ … အလုပ္ျဖစ္မလားေတာ့ မသိဘူး။

ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ (မ်က္လုံးမ်ား ျပဴးထြက္လာၿပီး) ဘာနည္းလမ္းလဲ၊ ေျပာပါဦး။

႐ုကၡစိုး။ ။ ေနျပည္ေတာ္မွာ လိုဏ္ေတြ အခုိင္အခန္႔ တူးေနတယ္ဆုိေတာ့ အဲဒီထဲမွာ ၀င္ေနေပါ့ဗ်။ ကမၻာပ်က္မွာကုိ ဘာေၾကာက္စရာ ရိွမလဲ။

ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ မရဘူး … မရဘူး … ၊ ကမၻာပ်က္ရင္ အဲဒီ ေတာင္ေတြၾကားမွာ ေဖာက္ထားတ့ဲ လိုဏ္ေတြလည္း ပ်က္မွာပဲလုိ႔ ေျမာက္ကုိရီးယား ပညာရွင္ေတြက က်ဳပ္ကုိ ေျပာၿပီးၿပီ၊ သူတုိ႔လည္း အာမ မခံဘူး တ့ဲ။ အဟင့္ … ငုိခ်င္လာၿပီ။

ငုိမည့္ဟန္ ျပင္ေနသည့္ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးကုိ ၾကည့္ၿပီး ဦး႐ုကၡစိုး အႀကံတခု ရလာသည္။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဒီလုိလုပ္ပါလား။

ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ ဘယ္လုိ လုပ္ရမွာလဲ။

႐ုကၡစိုး။ ။ အခု တူးေနတ့ဲ လိုဏ္ေတြကုိ ဆက္တူးလုိက္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းရမယ္။ ဟုိး … ေျမႀကီးေအာက္ကုိ ဆက္ၿပီးတူးေပါ့။

ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ ခပ္နက္နက္ တူးရမွာေပါ့ … ဟုတ္လား။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဟုတ္တယ္၊ နက္နက္ တူး၊ ငရဲျပည္ေရာက္တ့ဲအထိတူး။ ကမၻာပ်က္လည္း ငရဲျပည္က ပ်က္မွာမွ မဟုတ္တာ။ အဲဒီမွာ ေနေပါ့။

ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး အနည္းငယ္ ေတြေ၀သြားသည္။ ရင္တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လာၿပီး ညာဘက္လက္ညွဳိးကုိပင္ ပါးစပ္ထဲထည့္၍ ကုိက္ထားလုိက္မိသည္။

ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ ခင္ဗ်ားႀကီး စိတ္ကူးကေတာ့ သိပ္ေကာင္းတယ္၊ ဂြတ္ရွယ္ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္က အဲဒီမွာဆုိ သာမန္လူ ျဖစ္သြားမွာ။ အာဏာ မရိွေတာ့ဘူး။

႐ုကၡစိုး။ ။ (ခြက္ထုိးခြက္လွန္ ရယ္ေမာၿပီး) ငရဲျပည္မွာ အာဏာရိွဖုိ႔က လြယ္လြယ္ေလး။

ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ ဟာ … ဟုတ္လား၊ လြယ္သလား။ ယမမင္းက ခင္ဗ်ားနဲ႔ သိသလား။

႐ုကၡစိုး။ ။ သိစရာ မလုိပါဘူး။ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး ငရဲျပည္ေရာက္တ့ဲအခါ ငရဲျပည္က ယမမင္းကုိ အာဏာသိမ္းလုိက္ေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒါဆုိ အာဏာရိွသြားမွာေပါ့။

ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး၏ မ်က္ႏွာ ၀င္းခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အႀကံေကာင္း ဉာဏ္ေကာင္း၊ အုိင္ဒီယာေကာင္း ေပးသည့္ ဦး႐ုကၡစိုးကုိ ၀မ္းသာအားရ ဖက္ၿပီး နမ္းလုိက္ေလသည္။ ။

ရန္ကုန္သားတာေတ