ရုကၡစိုး။ ။ ဟတ္ ….. ဟတ္ …. ဟတ္ခ်ိဳး။ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဝက္တုပ္ေကြးမ်ားလား ဦးရုကၡစိုးရယ္။ ဒီေလာက္ျဖစ္ေနလည္း ခ်င္းမိုင္မွာပဲ ေအးေအး ေနပါေတာ့လား။ ဘာလို႔ ရန္ကုန္ လာေနလဲ။
ကန္ေတာ္ႀကီးေစာင္း တေနရာတြင္ မိန္႔မိန္႔ႀကီးၿပံဳး၍ ဗံုး ၃ လံုးကြဲထားေသာ ေနရာကို ၾကည့္ေနသည့္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးႏွင့္ ဦးရုကၡစိုးတို႔ အခ်ီအခ် ေျပာေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ဝက္တုပ္ေကြး မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ခ်င္းမုိင္သႀကၤန္မွာ ဖုိးရႈပ္တို႔ ႂကြက္စုတ္တို႔နဲ႔ တရက္ပါသြားမိလို႔ပါ။ ရန္ကုန္ လာရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ အၾကတ္ေန႔ ဗံုးကြဲတဲ့ ကိစၥ သိခ်င္လို႔ ဆိုပါေတာ့။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေဒဝါလီမဂၢဇင္းက ေျပာထားသမွ် ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားၿပီ ဟီဟိ။ ရန္ကုန္ သႀကၤန္ မစည္ဘူးဆို။ ရန္ကုန္ သႀကၤန္ စည္ရံုတင္မကဘူး တခါတည္း ကမၻာက ခ်က္ခ်င္းစိတ္ဝင္စားသြားတာ ေတြ႕ၿပီမဟုတ္လား။
ရုကၡစိုး။ ။ ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတာပဲဗ်ာ။ ဘယ္သူကမ်ား လုပ္တာလဲ။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး မသိဘူးလား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ မသိဘဲ ဘယ္ေနမလဲဗ်။ ဒါမ်ိဳး ဘယ္သူက လုပ္မွာလဲ စဥ္းစားၾကည့္ … ျပည္ပအားကိုး ပုဆိန္ရိုးေတြပဲ ျဖစ္မွာေပါ့။
ရုကၡစုိး။ ။ ခင္ဗ်ား သတင္းစာထဲကေန စြပ္စြဲတဲ့ သူေတြဆီမွာ ဒီေလာက္ လက္နက္ ကိရိယာ ရွိပါ့မလားဗ်ာ။ သူတို႔ မွာလည္း ဖန္ဒင္ေတြ အျဖတ္ခံရလို႔ မြဲေနရွာတာပါ။ တတ္ႏုိင္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ထစ္ခနဲရွိ သူတို႔ကုိပဲ စြပ္စြဲေနသလို ျဖစ္ေနၿပီ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟာ … ဦးရုကၡစိုးကလည္း၊ သူတို႔ကို က်ဳပ္က မစြပ္စြဲရင္ သူတို႔က က်ဳပ္ကို စြပ္စြဲမွာေပါ့။ ဒီလိုပဲ ဦးေအာင္ ရမ္းရတာပဲ။
ရုကၡစိုး။ ။ မဟုတ္ေသးဘူးေလ။ က်ဳပ္ေျပာတာက … စြပ္စြဲတာကို ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး။ တကယ္ ခြဲတဲ့သူ ဘယ္သူလဲ ဆိုတာ သိခ်င္တာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေၾသာ္ ဦးရုကၡစိုးရယ္ ခက္ေနျပန္ပါၿပီ။ ရမ္းပါတယ္ဆိုမွ။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး စကားမဆံုးခင္ ထိုေနရာသို႔ မိန္းမတေယာက္ ပ်ာယီးပ်ာယာျဖင့္ ေရာက္လာသည္။ သူ႔ပံုစံၾကည့္ရသည္မွာ ထဘီမႏိုင္ ပုဝါမႏိုင္ႏွင့္ အရူးမီးဝိုင္းေနပံုရသည္။ တျခားသူမဟုတ္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ကေတာ္ ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင္ျဖစ္သည္။
ကြိဳင္ကြိဳင္။ ။ ေမာင္ေတာ္၊ ေအာင္မေလး ေမာင္ေတာ္ရဲ႕ …။ ေမာင္ေတာ္ ကယ္ပါ၊ ကယ္ပါ ေမာင္ေတာ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ ႏွမေတာ္ရယ္။
ကြိဳင္ကြိဳင္။ ။ ႏွမေတာ္ ယၾတာ အေခ်ေကာင္းတာ ေျမးေတာ္ေလး အသက္ေတာ္နဲ႔ သီသီေလးပဲ လိုေတာ့တယ္ ေမာင္ေတာ္ရဲ႕။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဘယ္လို ဘယ္လို။ ႏွမေတာ္က ဘယ္လိုမ်ား ယၾတာေတြ ေခ်လိုက္လို႔လဲ။
ကြိဳင္ကြိဳင္။ ။ ဘယ္လိုမွ မဟုတ္ပါဘူး ဗံုးေလး ခြဲရံုေလးပါ။ ခြဲတာလည္း ရတနာ ၃ ပါး ဦးထိပ္ထားၿပီး ၃ လံုးတည္း ခြဲတာပါ။ လူေတြက ခ်ဲ႕ကားၿပီး ရုတ္ရုတ္ရုတ္ရုတ္ လုပ္ၾကတာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေနပါဦး ႏွမေတာ္ရဲ႕ … ေျမးေတာ္ ေမ်ာက္ေလာင္းနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား ပတ္သက္ေနလို႔လဲ။
ကြိဳင္ကြိဳင္။ ။ အဲဒီေန႔က ေျမးေတာ္ေလးက ေနျပည္ေတာ္သြားမယ္လို႔ ေျပာထားလို႔ ရန္ကုန္မွာ ခြဲလိုက္တာ။ ေျမးေတာ္္ ေမ်ာက္ေလာင္းက စိတ္ေျပာင္းၿပီး လိပ္ေခါင္း … အဲ ေယာင္လို႔ … စိတ္ေျပာင္းၿပီး ေတဂြသားေတြ ငွားထားတဲ့ ၾသစေၾတးလ်က အဝွာမေလးေတြနဲ႔ အဲဇလံုမွာ ကဲမယ္ဆိုၿပီး ျဖစ္သြားတာကိုး။ ႏွမေတာ္က မသိလိုက္ဘဲ ယၾတာေခ်လိုက္မိတာ။ ကံေကာင္းလို႔ ကံေတာ္ႀကီးေစာင္းက ဗံုးဆံက အင္းလ်ားထိ မလြင့္တာေနာ္။ ေအာင္မေလး ဘုရားဘုရား … ခုထိ ရင္တုန္တုန္းပဲ။
“သူ႔ အမ်ိဳးက် သိတတ္လိုက္တာ” ဟု ဦးရုကၡစိုးက စဥ္းစားေနသည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ျဖစ္ရေလ ကြိဳင္ကြိဳင္ရယ္။ ဘာအတြက္မ်ား ယၾတာေခ်တာလဲ။ ေမာင္ေတာ္လည္း မသိရပါလား။
ကြိဳင္ကြိဳင္။ ။ ေမာင္ေတာ္ပဲ ဆူဒန္သမၼတကို ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ႏုိင္ေစခ်င္တယ္ဆို။ သူႏိုင္ရင္ ေမာင္ေတာ္လည္း အလိုလို တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးလုပ္ၿပီး ဆက္အုပ္ခ်ဳပ္ရံုပဲဆို။ အဲဒါေၾကာင့္ ယၾတာေခ်ေပးတာေလ။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟင္ … ဆူဒန္ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ယၾတာေခ်ေပးတယ္ ဟုတ္လား။
ကြိဳင္ကြိဳင္။ ။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဘာလဲ သူမ်ားကို အျပစ္တင္မလို႔လား၊ လူေလး ၁၀ ေယာက္ေလာက္ ေသတာကိုမ်ား ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္မေနနဲ႔။ ေမာင္ေတာ္ အာဏာတည္ၿမဲေရး တို႔အေရးပဲ။
ဦးရုကၡစိုးကို ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင္က ႏႈတ္သီးေကာင္းလွ်ာပါး ရန္ေတြ႕လိုက္သည္။ ထိုစဥ္ “ဒိုင္း” ဆိုသည့္ ေသနတ္သံ တသံ ၾကားလိုက္ရၿပီး သူတို႔ရပ္ေနရာ ေနရာနား၌ ခိုတေကာင္ ျပဳတ္က်လာသည္။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက လက္ထဲက ေသနတ္ျဖင့္ မၾကည့္ဘဲ ပစ္ခ်လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ခို၏ ေျခေထာက္တြင္ စာတေစာင္ခ်ည္ထားသည္ကို ေတြ႕လုိက္သည္။
“မိတ္ေဆြ ခ်ိဳကုပ္။ မိတ္ေဆြ၏ ယၾတာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အႏိုင္ရကာ သမၼတ ဆက္လုပ္ႏုိင္ၿပီ။ ကၽြႏု္ပ္ကဲ့သို႔ ႏိုင္ငံတကာက အျမင္ကတ္၊ လူတကာကို ႏွိပ္စက္သျဖင့္ စစ္ခံုရံုးအတင္ခံေနရသူပင္ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးကို ႏိုင္သည္ဆိုလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေျခဖ်ားမီေအာင္ အျမင္ကတ္ မခံရသူ မိတ္ေဆြအေနႏွင့္ အလြယ္တကူ ႏိုင္မည္မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲဟု ကၽြႏ္ုပ္ ယံုၾကည္ပါသည္။ အေရးႀကီးသည္က ယၾတာေကာင္းရန္ႏွင့္ အစြမ္းကုန္ ကလိန္ကက်စ္ က်ရန္ျဖစ္သည္။ ေရြးေကာက္ပြဲ တရားမဝင္ဟု သႀကၤန္အေျမာက္ ေဖာက္သူမ်ားကို တကယ့္အေျမာက္ဆံထည့္ၿပီး ပစ္ျပလိုက္ပါ။ မိတ္ေဆြကို အထူး ေက်းဇူး တင္ပါသည္။ မိတ္ေဆြအလွည့္တြင္လည္း ကၽြႏ္ုပ္ အစြမ္းကုန္ ကူညီမည္။ ပံု - ရွာမွရွားသည့္ ေမာင္ဘရွား (ဆူဒန္သမၼတ အသစ္စက္စက္၊ အေဟာင္းလည္း ကၽြႏ္ုပ္ပဲ)” ဟူ၍ စာတြင္ေရးထားသည္။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက မ်က္ႏွာပိုး မသတ္ႏုိင္ဘဲ ၿပံဳးစိစိ လုပ္ေနသည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ကိစၥေတာ့ၿပီးၿပီ ဦးရုကၡစိုးေရ၊ က်ဳပ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ က်ဳပ္လည္း သူ႔လိုပဲ လုပ္မွာပဲ ဟဲဟဲ။ အေဆြေတာ္ကေတာ့ အားကိုးရတယ္ဗ်ာ။
ရုကၡစိုး။ ။ ဗံုး တရားခံက ခုမွပဲ ေတြ႕တာေပါ့ေနာ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေနဦး ေနဦး။ အဲဒီလို လက္လြတ္စပယ္ မေျပာနဲ႔ဦး။ တရားခံက ရွာရဦးမွာ။
ရုကၡစိုး။ ။ ေတြ႕ၿပီေလ၊ ခင္ဗ်ားမိန္းမပဲဟာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဘယ္ရမလဲ …က်ဳပ္က အမ်ိဳးေတာ့ သိတယ္ဗ်။ ငါမေကာင္းရင္၊ ငါ့အေၾကာင္းမေရးနဲ႔၊ ငါ့မိန္းမ မေကာင္းရင္ သူမ်ားကို တရားခံရွာ ဆိုတဲ့အတုိင္းပဲ ...။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ေျပာရင္းႏွင့္ မ်က္လံုးက ဟိုဟိုသည္သည္ ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုစဥ္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္ႏွင့္ ကိုယ္ေရာင္ ကိုယ္ဝါ ပ်ိဳးျပက္ ေတာက္ပသူ တဦး အနားကို ေရာက္လာသည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေဟာ … ေတြ႕ၿပီ … ဗံုးခြဲတဲ့ တရားခံ ခင္ဗ်ားပဲျဖစ္မယ္။ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါ ဒီေလာက္ ေတာက္ပေနမွေတာ့ … ဗံုးဝယ္စရာ ပိုက္ဆံလည္း ရွိမွာပဲ။
“ဟာ … က်ဳပ္ သိၾကားမင္းပါဗ်ာ။ နတ္ျပည္ျပန္တက္မလို႔ဟာ က်ဳပ္စီးလာတဲ့ ကၽြဲကို လိုင္စင္မဲ့ဆိုၿပီး မ သြားလို႔ ဘာစီးျပန္ရမွန္း မသိျဖစ္ေနတာ” ဟု ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါ ပ်ိဳးျပက္သူက မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ေျဖလိုက္သည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ နားမလည္ဘူး … ။ ခင္ဗ်ားက လူစိမ္းပဲ။ ခင္ဗ်ားကိုပဲ တရားခံ လုပ္ရမယ္။
ရုကၡစုိး။ ။ မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ သိၾကားမင္းက လူ႔ျပည္မွာ ဗံုးကြဲလို႔ စိတ္ညစ္ေနရတဲ့အထဲ။ ျပန္ခိုင္းလိုက္ပါ။
သိၾကား။ ။ ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္။ ေနာက္ႏွစ္ေတာင္ မလာေတာ့ဘူးလား စဥ္းစားေနတာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေၾသာ္ … ဦးရုကၡစိုးကပါ ေရွ႕ေနလိုက္တယ္ေပါ့။ ထင္ပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ တႀကိတ္တည္း တဉာဏ္တည္းေတြပဲ။ ေသခ်ာ စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ဦးရုကၡစိုးကလည္း ခ်င္းမို္င္က၊ ျပည္ပက တရားမဝင္ အဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ရွိတယ္။ အခု သိၾကားမင္း ဆိုတဲ့သူကလည္း ျပည္ပကပဲ။ စီးလာတဲ့ ကၽြဲကလည္း လိုင္စင္မဲ့ … ဒီေတာ့ ဘာမွ စဥ္းစားစရာ မလိုဘူး။ ဖမ္းၾကေဟ့ … ဖမ္းၾက။ ဗံုးခြဲတဲ့ တရားခံေတြ ဖမ္းၾက။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက အသံၿပဲႀကီးႏွင့္ ေအာ္လိုက္သည္။ ဦးရုကၡစိုးႏွင့္ သိၾကားမင္းတို႔မွာ လူသာမန္မ်ား မဟုတ္ၾက ေသာေၾကာင့္ စြမ္းအားရွင္မ်ား၊ ႀကံ့ဖြံ႕မ်ားႏွင့္ ရဲမ်ား မေရာက္ခင္ပင္ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ကာ ဌာေနသို႔ အျမန္ဆံုး ျပန္လစ္ႏုိင္ခဲ့ၾကသည္။
သို႔ရာတြင္ ေနာက္တေန႔ ျမန္မာ့အေမွာင္ သတင္းစာ၌ စာလံုးမည္းႀကီးမ်ားႏွင့္ သတင္းတပုဒ္ ပါလာသည္။
“ဗံုးခြဲသည့္ တရားခံ ၂ ဦးကို ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးကိုယ္တုိင္ ေတြ႕ရွိသျဖင့္ အျမန္ဆံုး ဖမ္းဆီးရန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း အေနာက္အုပ္စုႏွင့္ ျပည္ေျပးမ်ား၏ ကူညီမႈေၾကာင့္ လြတ္သြားရာ ဖမ္းဆီးႏိုင္သူမ်ားကို ဆုေတာ္ေငြ က်ပ္ ၁၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀ တိတိ ခ်ီးျမႇင့္မည္” ဟူ၍ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။
ရန္ကုန္သားတာေတ Wednesday, April 21, 2010
No comments:
Post a Comment