ဖုိးရွဳပ္ေလးနဲ႔ ေရြ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး
က်ေနာ္ အိပ္မွဳန္စံုပြားနဲ႔ က်ေနာ္ အိပ္ရာထလာတဲ့ မနက္တခုေပါ။့ က်ေနာ္ ျပန္ရေတာ့မယ္ က်ေနာ္ အိမ္ကို။ ။ ကားက မနက္ ၇ နာရီထြက္မွာမို႕ က်ေနာ္ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၆ နာရီ ၁၅ ေရးၾကီးသုတ္ျပာ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္လဲ ႏွိဳးရျပန္တယ္။ 
သတိတခ်က္၀င္လာေတာ့ ငါ့ေမြးရပ္ဇာတိကိုျပန္ေရာက္ေနတာပဲ။ ဇာတိေျမကို ေခတၱ ခဏ အလည္သေဘာမ်ိဳး ရန္ကုန္သား သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္ကိုေခၚျပီးလာခဲ့တာပါ။ သူတို႔ နဲ႔ က်ေနာ္ ၅ ရက္ေလာက္ေနျပီး အိမ္ျပန္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ ဘစ္ကား ေပၚတက္ေနၾကျပီေပါ့။
ရန္ကုန္ေရာက္ခါနီး ျမိဳ႔ အ၀င္မွာ မွတ္ပံုတင္ေတြစစ္ေနတယ္။ ။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးတပါးကို က်ေနာ္တို႔ နယ္ဖက္ျပန္တဲ့ ကားေပၚ စစ္ေဆးေရးတာ၀န္ရွိသူေတြက ျပန္တင္ေပးလိုက္တယ္။
“အရွင္ဘုရား ရန္ကုန္ကို နယ္ဘုန္းၾကီးေတြသြား လို႔ မရပါဘူး’’ တဲ့။
က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ျပီး စကားလံုးမဲ့ေမးခြန္းေတြကို တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ၾကည့္ျပီး မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ပဲေမးခဲ့ၾကတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ရန္ကုန္က ကား၀န္းတခုကိုေရာက္ေတာ့ အငွားကားတစ္စီး ငွားျပီး က်ေနာ္တို႔ အိမ္ဘက္ ဆီကို က်ေနာ္တို႔ ဦးတည္ခဲ့တယ္။ ကားေပၚကေနၾကည့္ေတာ့ သံဃာေတာ္ ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သြားသြားလာလာရွိေနတာေတြ႔ ရတယ္။ ကားဆရာကို က်ေနာ္ ေမးလိုက္တယ္ သူတို႔ ဘယ္သြားၾကမွာလဲလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ေၾကးသြန္းဘုရားၾကီးဆီ သြားၾကမွာတဲ့။
“ဒီေန႔ေတာ့ အာဏာပိုင္ ကပစ္ဖို႔ ခတ္ဖို႔ မ်ားတယ္၊ ညကေတာ့ ျမန္မာ့ အသံမွာ နဲနဲ ဟစ္ထားတာ အဲဒီလိုလုပ္မဲ့ပံုပဲ” တဲ့။
အိမ္နားေရာက္ေတာ့ အိမ္မျပန္ေသးပဲ သံုးေယာက္သား ေလနဲနဲ ပြားခ်င္တာနဲ႔ လၻက္ရည္ဆိုင္ ၀င္လိုက္ေသးတယ္။ တေယာက္က အိမ္ျပန္ေရာက္ေၾကာင္း အိမ္ခဏျပန္ေျပာမယ္ ဆိုျပီးသူ ထြက္သြားတယ္။ သူျပန္လာေတာ့ “မာရွယ္ေလာတဲ့ကြ” (ညမထြက္ရ အမိန္႔-၅ေယာက္ထက္ပိုမစုရ) ။ သူေျပာလိုက္မွ ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိထားမိလိုက္တယ္ က်ေနာ္ တို႔ေနာက္၀ိုင္းမွာ ထိုင္ေနၾကတဲ့ လံုထိမ္းေတြက က်ေနာ္တို႔ ကိုအပိုင္ခ်က္ေနတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရာဇ၀တ္ေကာင္လားေတာင္ ေအာက္ေမ့သြားတယ္။ သူ႔စကား ၾကားၾကားခ်င္းပဲ အိမ္ကိုခ်င္ခ်င္းျပန္ လိုက္တယ္။
အခ်ိန္က ေန႔လည္ ၁၂ နာရီ ခြဲေတာ့မယ္ အိမ္ကလူေတြနဲ႔ နဲနဲ သတင္းအခ်က္အလက္ေလးေတြ ေမးျမန္းေနစဥ္မွာပဲအိမ္ေရွ႕ကေအာ္သံတခုၾကားလိုက္တယ္
“ပစ္ေနျပီ”
“ဘုန္းၾကီးေတြကို ရိုက္တယ္”
“တခ်ိဳ႕ ဦးေႏွာက္ေတြေတာင္ ထြက္တယ္”
“က်ေနာ္တို႔ အဲဒီဘက္ကေျပးလာတာ”
ဒီအသံေတြ ဆံုးရံုပဲရွိေသးတယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲ ထြက္လာတဲ့ အသံၾကီးက
“ဂ်ိ္န္း” “ဂ်ိန္း” ။
(မိုးၾကိဳးပစ္သံ)
ဒီအသံနက္ၾကီးက ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔ အဖို႔ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ျခားစရာၾကီးပါ။
က်ေနာ္ ဖိုးရွဳပ္တေယာက္ အဆြဲအလမ္း မ်ားမရွိပါ။ ဘာသာေရးႏွင့္ ပက္သက္ျပီးလဲ ေလးေလး နက္နက္ ဘာမွမေတြးေတာ့ခဲ့ပါ သို႔ေသာ္လဲ ခုလိုၾကံဳေတြ႔ ရမႈ အတြက္ က်ေနာ္တုန္လႈပ္မိပါတယ္။
“ဘုရားသားေတာ္ ေတြကို ဒီလိုလုပ္ေတာ့ နတ္ေတြသၾကားေတြ ဘယ္ေနေတာ့ မလဲလုပ္ျပီေပါ့။”
ဆိုျပီး အိမ္ကလူေတြေကာ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြပါ တသံထဲထြက္လာတယ္။ ဒါဟာ ဗုဒၶဘာသာႏုိင္ငံ တစ္ခုအေနနဲ႔ ဒီလိုေျပာလိုက္ၾကတာ အဆန္း မဟုတ္ပါ။
က်ေနာ္ အဲဒီေန႔ ဆူးေလကိုေရာက္ေအာင္သြားပါေသးတယ္။ က်ေနာ္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္က ၄ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ရွိျပီ။ သံဃာေတာ္ေတြ မေတြ႔ရေတာ့ပါ။ ဆူးေလဘုရားရဲ႕ ေလးဘက္ေလးလံ မွာရွိတဲ့ လမ္းေတြကို သံဆူးၾကိဳးေတြနဲ႔ ပိတ္ျပီး လံုထိန္းေတြ အျပည့္ခ်ထားပါတယ္။ ဆႏၵျပသူ အခ်ိဳ႕ (၁၅၀-၂၀၀ နီးပါးရွိိမည္) သံဆူးၾကိ္ဳးေတြနားကပ္ျပီး ေအာ္ဟစ္ျပီး လံုထိမ္းေတြကို စမ္းသပ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္အိမ္ဘက္ျပန္လွည့္ျပီး ညပိုင္း မတိုင္ခင္ မနက္ျဖန္ အတြက္ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔နဲ႔ ျပင္ဆင္ပါေတာ့တယ္။
ေနာက္တရက္မွာေတာ့ ဟိုေအာ္ဒီေအာ္ တေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ သံဃာေတာ္ေတြကို လိုက္လံ ရွာေဖြရင္း က်ေနာ္တို႔ ေသြးထြက္သံယိုေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႔ပန္းဆိုးတန္း ဆႏၵပြဲကေတာ့ ေမ့မရစရာပါ။ က်ေနာ့္ ဘ၀မွာ ဘူတေယာက္ကို ေသနတ္နဲ႔ အားရပါးရခ်ိန္ပစ္လိုက္တာ ကိုပထမဦးဆံုး ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ေန႔ပါ။ အဲဒီ အပစ္ခံရသူကေတာ့ ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္ပါ။ ရင္ထဲ နင့္ခနဲ ခံစားလိုက္ရျခင္းနဲ႔ အတူ က်ေနာ္ ဖိုးရွဳပ္ေအာ္ ဆဲလိုက္မိပါေသးတယ္။ အာဏာရွင္ရဲ႕ ရက္စက္မႈ ခ်ိန္းေခ်ာက္မႈ ေတြေၾကာင့္ သံဃာေတာ္ေတြ အရပ္းသား ဆႏၵျပသူေတြ ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ လာပါျပီ။ ပစ္ခတ္မွဳနဲ႔ ဆႏၵျပသူေတြ လံုးေထြးေနတဲ့ ေသြးစြန္းေနတဲ့ ေရြ၀ါေရာင္ရဲ႕ ဒုတိယေန႔ကိုက်ေနာ္ျဖတ္ခဲ့ပါျပီ။
က်ေနာ္ လံု၀ ရပ္မရဘူး ဒီဆႏၵျပပြဲကိုလဲရပ္မသြားေစ့ခ်င္ဘူး ဒီေတာ့က်ေနာ္ ေနာက္ေန႔ ကိုေရာက္သြားတယ္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ပါပါတယ္။ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ က်ေနာ္နဲ႕ စသြားဟဲ့ ဆိုတဲ့ေန႔ထဲက အတူပါတာပါ။ အဲက်ေနာ္ျမိဳ႔ထဲေရာက္သြားေတာ့ ေတြ႔ေနပါေသးတယ္ လူေတြလူေတြ။ စိတ္ဓါတ္ေတာ္ေတာ္ ျပင္းတဲ့လူေတြပါ။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လဲ ေတာ္ေတာ္အားရသြားတယ္။ သိမ္ၾကီးေစ်းနားမွာ NLD ကလူတခ်ိဳ႕ မထက္ထက္ဦးေ၀ကေတာ့ ထင္းေနတာပဲ (NLD ပါတီ၀င္ ေတာ္လွန္ေရးမတိုင္ခင္ ၈၈ ေက်ာင္းသားမ်ား ေလာင္စာဆီေစ်းႏွဳန္း ႏွင့္ပက္သက္ျပီး ဆႏၵျပစဥ္ ကထဲက ပါ၀င္ခဲ့သူ) ၊ လူငယ္တခ်ိဳ႕လဲ ေတြ႔တယ္။ သူတို႔ေတြလမ္း တဖက္တခ်က္ဆီမွာ ရပ္ေနၾကတယ္။ လံုထိမ္းေတြကလဲ အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရွိမယ္ လမ္းေလွ်ာက္ျပီး ျမိဳ႔ထဲလမ္းေတြမွာ ပတ္ေနၾကတယ္။ အကာအကြယ္အျပည့္ လက္ႏွက္ခဲရမ္း အျပည့္နဲ႔ေပါ့။ လမ္းေလွ်ာက္တင္မကပါဘူး ကားေတြနဲ႔ လဲပတ္ေနၾကတယ္။ ကဲဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ဘယ္လိုလူစုၾကမလဲ ေတြးမရတဲ့ၾကား အေျပးအလႊားေရာက္လာသူ တေယာက္က်ေနာ့္ကို တီးတိုးလာေမးတယ္ “အကို ဘယ္လိုလဲ” ။ သူ႔ေမးခြန္းကို က်ေနာ္သိလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ေခါင္းညွိမ့္ျပလိုက္တယ္။
“က်ေနာ္ေျပာမယ္ ဒီပံုေလးေတြကို ရင္ဘတ္ကိုထိုးထား ျပီးရင္ က်ေနာ္တို႔ အလံေထာင္လိုက္မယ္။ ျပီးတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔လက္ခုပ္တီး မယ္ အားလံုး အလဲနားကို စုျပီးလာလိုက္ၾက က်ေနာ္တို႔ စမယ္။”
က်ေနာ္ ေခါင္းျပန္ညွိမ့္ျပျပီး၊ သူေပးတဲ့ ပံုေလးဆိုတာကို လွမ္းယူလိုက္ပါတယ္။ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပံုပါ တစ္က်ပ္တန္) က်ေနာ္ ရင္ထဲေအးခနဲ ျဖစ္သြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္ ၾကက္သီးေတြထလာတယ္။ သူတို႔ အလံေထာင္လို္က္ျပီ။ က်ေနာ္တို႔လဲ လက္ခုပ္တီးျပီးေတာ့ အလံနားကိုေရာက္ေအာင္ သြားလိုက္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔လဲ အနားေရာက္သြား ေတာ့။ လမ္းေဘးတဖက္တခ်က္က လူေတြ ျပီးေတာ့ ဆိုင္ေတြ ဆိုင္ေတြထဲက ထြက္လာသူေတြ အားလံုးအားလံုး ဆံုလိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကိုမ်ားတဲ့ လူအုပ္ၾကီးျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္ အားရစြာ ဒီလူအုပ္ၾကီးကို လွည့္ ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ သူတို႕ လာကုန္ၾကပါျပီ။ (လက္နက္ခဲရမ္းအျပည့္နဲ႔ လံုထိမ္းမ်ား) ေရွ႕ရက္ေတြမွာ ရက္စက္မႈေတြကိုျမင္ခဲ့ရ ခံခဲ့ရတဲ့ လူထု ဘယ္ခံႏိုင္ပါ့မလဲ သူတို႔ အေျပးအလႊားလြတ္ရာ ၾကြတ္ရာကိုေျပးၾကျပီ။
က်ေနာ္ဖိုးရွဳပ္ တေယာက္လဲ ေျပးသူထဲမွာပါပါတယ္။ ေျပးဆို ေျပးလိုက္တာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းက ပန္းဆိုးတန္းကုန္းေအာက္ ေရာက္ေကာပဲ။ က်ေနာ္ အဲဒီဘက္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ေနာက္ လူတေယာက္လက္လာပုတ္တယ္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ ခုဏ သိမ္ၾကီးေစ်းနားမွာ က်ေနာ့္ကို ရင္ထိုးေတြလာေပးျပီး စကားေျပာသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ျဖစ္ေနတယ္။ သူက်ေနာ့္ကိုေျပာတယ္ က်ေနာ္တို႔ လူေတြပါလာေအာင္လုပ္ရမယ္။ ဒီီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ပလာဇာဘက္ကိုဆင္းမယ္ လိုက္ခဲ့ၾကပါ။ က်ေနာ္ေခါင္းညိွမ့္ လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ရယ္ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းရယ္ ေနာက္ စံုတြဲတတြဲလဲပါေသးတယ္ ၁၅ ေယာက္ေလာက္ရွိမယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေအာ္ကာဟစ္ကာ လူေတြပါလာႏိုးနဲ႔ ေလွ်ာက္လိုက္ၾကတာ ပလာဇာနားေရာက္ေသာ္လဲ က်ေနာ္တို႔ ယခင္ ၁၅ ေယာက္ထက္ပိုမလာပါ။ သို႔ေပမယ့္ လဲက်ေနာ္တို႔ကို ေထာက္ခံတဲ့ အေနနဲ႔ လက္ခုပ္ေတြေတာ့ တီးလိုက္ၾကတာ လက္ခုပ္သံေတြ လံုး၀ဆဲမသြား ပါဘူး။က်ေနာ္တို႔ကို လူေတြ၀ိုင္းေျပာတယ္
“ေရွ႕မွာ စစ္တပ္ရွိတယ္ ပလာဇာေပၚမွာ တပ္ဆြဲထားတယ္ သြားရင္ပစ္ေလ့မယ္”
ေျပာရင္းဆိုရင္းပဲ သူတို႔ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔ ကိုျမိဳ႕ထဲဘက္သြားတဲ့ကားေပၚတင္ေပးလိုက္ၾကတယ္။ကားေပၚမွာေတာ့ က်ေနာ့္တို႔ နဲ႔ အတူပါတဲ့ ရဲေဘာ္ကေတာ့ အသံမဆဲ ကားေပၚကလူေတြ ကိုတရားေဟာေနပါတယ္။ ေလာင္ဆာဆီနဲ႔ ပက္သက္တာေတြ၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ ခံစားေနရတာေတြ၊ က်ေနာ္တို႔ ဘာေၾကာင့္ပါ၀င္ ေနရတာေတြ ကိုသူေသေသခ်ာခ်ာကို ေျပာျပေနပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ျမိဳ႕ထဲလဲေရာက္ေရာ လမ္း (၃၉) နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း ထိမ္မွာ လူေတြ လွဳပ္လွဳပ္ရြရြနဲ႔ ဆႏၵေတြ ထုတ္ေဖၚေနၾကတာ ေယာက္ ၃၀၀ နဲ႔ ၄၀၀ ၾကားမွာရွိတယ္။
က်ေနာ္တို႔ကိုျမင္ေတာ့
“ေက်ာင္းသားေတြလာေနၾကျပီ”
ဆိုျပီး ေအာ္ၾကတယ္။ သူတို႔ေတြေခါင္းေဆာင္မွဳတခုလိုအပ္ေနတယ္ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ကိုျမင္ေတာ့ အားပါးတရေအာ္လိုက္ၾကတာေပါ့။ သို႔ေပမယ့္လဲ မတရားတာေတြေတြ႔လို႔ ဆန္႔က်င္ၾကတာ အတူတူပါပဲ က်ေနာ္တို႔မွာ ဘာအေတြ႔ အၾကံဳ ဘာသင္ခန္းစာမွမရွိခဲ့ၾကပါဘူး က်ေနာ္တို႔ ဦးေဆာင္ခ်င္ပါတယ္ သို႔ေပမယ့္ ဦးမေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ စိတ္လဲမေကာင္းဘူး က်ေနာ္တို႔ သင္ယူစရာေတြရွိ ေနေသးပါတယ္။ အဲဒီေန႔က်ေနာ္တို႔ ခဏေလးဆိုတဲ့ အခ်ိန္အတြင္း လံုထိန္းေတြ အတင္း၀င္လာျပီး ရိဳက္ၾကႏွက္ၾကေျပး ၾကလႊားၾကနဲ႔ က်ေနာ္လဲ အိပ္ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
အိမ္ကိုသာေရာက္တာ က်ေနာ္ မနက္ျဖန္ အတြက္ေတြးေနပါေသးတယ္ သို႔ေပမယ့္လဲ က်ေနာ္ဘယ္လို ေခါင္းေဆာင္ျပီး ဘယ္လိုဆက္လုပ္မယ္ဆိုတာၾကီးကိုေတာ့ က်ေနာ္ ေတြးမရျဖစ္ေနရင္း က်ေနာ့္ အိမ္ေခါင္းရင္းက လူၾကီးတေယာက္က “ဒီကေနေရွာင္ေနပါေတာ့”
လို႔လာေျပာ တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီေတာ္လွန္ေရးၾကီးကို က်ေနာ္လက္လႊတ္ရေတာ့မယ္ ဆိုတာကို သိလိုက္ရပါေတာ့ တယ္။ က်ေနာ္လဲ နယ္ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕မွာ အတန္အၾကာေနခဲ့ပါတယ္။
လြမ္းမိပါသည္ အတူလွဳပ္ရွားခဲေသာ သူငယ္ခ်င္းရဲေဘာ္မ်ား၊ က်ေနာ္တို႔ ေခါင္းမေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္ကာလမ်ား အားလံုကိုလြမ္းေနမိပါသည္။ ရက္ေတြႏွစ္ေတြသာ ေျပာင္းသြားသည္ အတူ ၏တြဲေလွ်ာက္ခဲေသာ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္လဲ တစ္ၾကိမ္ တစ္ခါမွ် ျပန္လည္ မဆံုမေတြ႔ေတာ့ပါ။
က်ေနာ္တို႔ လူငယ္ေတြ ေလ့လာရပါေလ့ဦးမည္။ သို႔ေသ္လဲ က်ေနာ္တို႔ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးၾကီးက ေပးလိုက္တဲ့ သတၱိေတြ၊ သင္ခန္းစာေတြ၊ အေတြ႔ အၾကံဳေတြ အမ်ားၾကီး ရခဲ့ပါသည္။ ေနာင္လာမည့္ လွဳပ္ရွားမွဳမ်ားခု အတြက္ က်ေနာ္တို႔ အားေမြးၾကရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ အေတြ႔ အၾကံဳ တစ္ခုကိုမွ်ေ၀ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္အခါက အခ်က္အလက္မ်ား၊ လွဳပ္ရွားမွဳမ်ား၊ ႏွင့္ အာဏာရွင္၏ ရက္စက္စြာျဖိဳခြင္းမွဳမ်ားကိုေရးခ်င္ပါေသးသည္။
ဖိုးရွဳပ္ေလး
No comments:
Post a Comment